Rose Vandewalle
ai marieke, marieke
Ai Marieke Marieke, lentenummer Dodopers/Eindhoven (2014)
Op de Place de la Mairie te Caylus (Fr.) wordt in 2007, de dag voorafgaand aan le 14 juillet een podium opgericht. Op de affiche Filip Jordens, ‘de Vlaamse Brel’ samen met Jean Corti, vroeger
accordeonist van Brel en ’Les p’tits Mozarts’. Het is een zoveelste hete zomeravond. De sterren duiken een voor een op en voor je het weet zijn ze ontelbaar, aanraakbaar bijna.
De schilderijen in deze uitgave zijn van de hand van Eline Rausenberger.
Ai Marieke, Marieke
Ze buigt zich over haar blad draait danst
eromheen penseel in de aanslag
brengt lichte rake toetsen aan van bruinen
okers en groenen – personages in wording –
met schorre stem zingt ze hen voor:
Ai Marieke Marieke je t’aimais tant
entre les tours de Bruges et Gand
Zonder liefde warme liefde
waait de wind de stomme wind
zonder liefde warme liefde
weent de zee de grijze zee
Na elk chanson het gejuich in crescendo.
Al wie in dit oord een hart heeft, wiegt mee
met de heupen. Wie geen hart heeft
houdt zich verschanst achter luiken, behoed
voor de gloed in andermans ogen, beschut
tegen woorden die grijpen en priemen als pijlen.
Weldra overspoelt een salvo de kuip van het dorp
beukt in tegen de kerk. Als ontwaakt uit een roes
deponeert de schilderes haar penseel, recht zich
en aarzelt voor wie het applaus.
Begijnhof Antwerpen
In de binnenstad hield een tuin de zomer vast. Een eeuwigheid.
De kat wentelde zich wellustig in het gras. Ving met trillend oor
de lage stemmen die een vreemd momentaan geluk verstrooiden.
Haar staart, soepele dirigeerstok, slaat hierbij de maat.
Ook verderop, de enclave van het begijnhof in, minuscule klanken
die de stilte onderstreepten. Het was de jaren zestig nog, alles
kon en mocht. De tricolore vlag hing vrolijk naast het ondergoed.
Vogel, kat en hond in schijnbaar symbiose. De kooi slechts sieraad.
Op een dag helaas hebben de bewoners het geluk verkast naar
zuidelijker oorden. De lege kamers treuren sinds, zo gewend
aan rinkelende glazen, hemelse gerechten en zinnelijk vertier.
Geheugen opgeslagen achter muren, houten trappen en gebinte.
voor Rose
De vrouwen van Taroudant hebben het recht onder elkaar te spreken voor het vallen van de
nacht, vergezeld door hun nageslacht – Enkele sjofele honden wachten tot zij hun echtelijke
plicht hebben vervuld en dit al eeuwenlang. Het is het heilige en zachte uur voor het
avondgebed. “Allah Akbar”, oh almachtige God die van Mohammed zijn profeet maakte.
Deze vrouwen in deze woestijn onschendbaar, omringd door huizen van leem, gekleed in
een bodemloos blauw. Ik ben erin geslaagd hen in het volle leven te vatten. Een ogenblik
van vrede, onvergetelijk –
tekst Eline Rausenberger
vert. Annmarie Sauer