Ai Marieke Marieke, lentenummer Dodopers/Eindhoven (2014) Op de Place de la Mairie te Caylus (Fr.) wordt in 2007, de dag voorafgaand aan le 14 juillet een podium opgericht. Op de affiche Filip Jordens, ‘de Vlaamse Brel’ samen met Jean Corti, vroeger accordeonist van Brel en ’Les p’tits Mozarts’. Het is een zoveelste hete zomeravond. De sterren duiken een voor een op en voor je het weet zijn ze ontelbaar, aanraakbaar bijna. De schilderijen in deze uitgave zijn van de hand van Eline Rausenberger.

Ai Marieke, Marieke Ze buigt zich over haar blad draait danst eromheen penseel in de aanslag brengt lichte rake toetsen aan van bruinen okers en groenen – personages in wording – met schorre stem zingt ze hen voor: Ai Marieke Marieke je t’aimais tant entre les tours de Bruges et Gand Zonder liefde warme liefde waait de wind de stomme wind zonder liefde warme liefde weent de zee de grijze zee Na elk chanson het gejuich in crescendo. Al wie in dit oord een hart heeft, wiegt mee met de heupen. Wie geen hart heeft houdt zich verschanst achter luiken, behoed voor de gloed in andermans ogen, beschut tegen woorden die grijpen en priemen als pijlen. Weldra overspoelt een salvo de kuip van het dorp beukt in tegen de kerk. Als ontwaakt uit een roes deponeert de schilderes haar penseel, recht zich en aarzelt voor wie het applaus.

Begijnhof Antwerpen In de binnenstad hield een tuin de zomer vast. Een eeuwigheid. De kat wentelde zich wellustig in het gras. Ving met trillend oor de lage stemmen die een vreemd momentaan geluk verstrooiden. Haar staart, soepele dirigeerstok, slaat hierbij de maat. Ook verderop, de enclave van het begijnhof in, minuscule klanken die de stilte onderstreepten. Het was de jaren zestig nog, alles kon en mocht. De tricolore vlag hing vrolijk naast het ondergoed. Vogel, kat en hond in schijnbaar symbiose. De kooi slechts sieraad. Op een dag helaas hebben de bewoners het geluk verkast naar zuidelijker oorden. De lege kamers treuren sinds, zo gewend aan rinkelende glazen, hemelse gerechten en zinnelijk vertier. Geheugen opgeslagen achter muren, houten trappen en gebinte.

voor Rose De vrouwen van Taroudant hebben het recht onder elkaar te spreken voor het vallen van de nacht, vergezeld door hun nageslacht – Enkele sjofele honden wachten tot zij hun echtelijke plicht hebben vervuld en dit al eeuwenlang. Het is het heilige en zachte uur voor het avondgebed. “Allah Akbar”, oh almachtige God die van Mohammed zijn profeet maakte. Deze vrouwen in deze woestijn onschendbaar, omringd door huizen van leem, gekleed in een bodemloos blauw. Ik ben erin geslaagd hen in het volle leven te vatten. Een ogenblik van vrede, onvergetelijk – tekst Eline Rausenberger vert. Annmarie Sauer