© Anita Vandamme (1933-2014) in Symforosa nr 92, september 2015.

al is ze alles vergeten en ze nog nauwelijks iets ziet ontgaat het haar niet dat zodra ik stop met praten met haar vastpakken ze niets anders meer hoort dan het snelle schuiven van een pen over papier zonder het te vatten weet dat ik benomen ben afwezig aanwezig niet langer van haar met het weinige dat haar rest begint ze dan luidop te frazelen klanken voort te brengen repetitief van vergeet me niet zoals een vogel noodsignalen uitzendt zolang tot ik mijn arm omheen haar schouders schuif en ze zich een halve maan lacht zoals een onbevangen kind dat nog niets heeft afgeleerd niet anders dan zichzelf kan zijn