Verviers Het gaat niet goed met Verviers het station, de straat loopt over van mensen zonder werk zonder toekomst geen kant kunnen ze uit ze bedelen om wat centen teneinde hun dag wat bij te kleuren toch gaat het goed met Verviers aan elke oversteek stopt een auto vol migranten ze begroeten je laten je voorgaan nemen hun tijd de weg vraag je bij voorkeur aan een weelderige zwarte uit Senegal of waarvandaan ook die je als vanzelfsprekend antwoordt in het sappigste Frans het gaat goed met Verviers

Treincoupé Al van ver hoor ik haar hakken tokketokketok de wagon doorklieven pal naast mij houdt ze halt terwijl ze mijn verweerde rugzak monstert zich voorover buigt om met vlugge halen van de zitbank weg te vegen wat haar hindert (kruimels misschien?) trekt ostentatief haar jas uit haar knellend nauwe handschoenen haar muts zijgt neer met de weldoordachte zet van hier ben ik raak me niet aan voor mij ben je niks, minder dan niks hoe ze vervolgens met beide handen haar tas omklemt op haar netjes ingepakte knieën de ogen sluit om deze de ganse goddamn reis toe te houden zoals alles aan haar op slot geen spier nog die verroert tot de trein stopt in het enige station denkbaar rekening houdend met haar ontkenning haar misprijzen voor iets dat maar op een ander mens zou kunnen lijken hoe ze vervolgens ceremonieel haar purperen tas oppakt haar witte jas, witte handschoenen witte muts weer aantrekt en het tokketokketok van haar zelfverzekerde stap u i t d e i n t doorheen het treincoupé