De reiziger is blind. Rijgt zijn dagen gejaagd aan elkaar, raast door het landschap, merkt amper hoe nevel zich sluierend legt tussen heuvels. Hoort niet het klagen van stemmen, voelt niet de pijn, het huilen gesmoord in de grond. Aankomen is zijn ultieme betrachting. Ook ik heb veel en ver moeten lopen om dit beloofde land te bereiken, maar eenmaal ter bestemming komt het oud zeer alweer naar boven. Dat van de Zoete Moedersstraat aan de Rupel. Het is herfst en de dijken staan nog verwonderlijk groen. Als vrijbuiters woekeren de netels. Keer op keer overvalt het me weer. Blijf ik de eeuwige twijfelaar, de dichter die ziet met zijn vingers, tast met zijn oren, proeft met zijn zinnen? Word ik op de drempel van dit andere en vreemdere land opnieuw aangezogen? Stap ik naar binnen? Betoverd door het kalf dat me opwacht, gehuld in het laatste goud oker en blauw van de avond.