ze zitten na te tafelen klinken met de glazen op hun povere bestaan een poes uit porselein twee plaasteren muizen is al wat overblijft gebroeders, stelt hij ze voor en wat vooral van belang is 's morgens zijn ze nooit verdwenen geruststellend wel terwijl alles in dit huis voortdurend blijft verdwijnen een bril of een gebit maar net zo goed een eigen vrouw, een kind of zelfs een straat, een hele stad elke dag opnieuw ook naar zichzelf op zoek

Een uitgave van De Oostakkerse Cahiers, uitgeverij bf Ampersand & Tilde, 2006. De bundel wordt voorafgegaan door volgende verzen van Vasalis: Ik ben verdwaald in een seizoenenloos gezicht, verdronken in een bodemloze stem, verwaaid in een gedachte

Reacties op ' Verwaaid ' '... de fijnbesnaarde toon, de lichtheid van haar woorden, de transparantie van de gekozen beelden (...) de woorden bewegen tussen eb en vloed, licht en duisternis, vorm en vormeloosheid en laten zich meteen vangen'. Hannie Rouweler 'De dichteres zegt véél met weinig (...) glashelder tekent elk gedicht de situatie'. Aleidis Dierick 'Rose Vandewalle schrijft poëzie met een fluïdum (...). Zij noteert op tedere, respectvolle wijze een reeks observaties over oude mensen. Zij schrijft niet alleen over hun stollende lichamelijkheid, maar durft ook de geestelijke aftakeling in een delicate poëtische vorm te verwoorden (...) 'Verwaaid' is een kostbaar kleinood, een pareltje van indringende poëzie'. Nicole Van Overstraeten