Rose Vandewalle
verwaaid
ze zitten na te tafelen
klinken met de glazen
op hun povere bestaan
een poes uit porselein
twee plaasteren muizen
is al wat overblijft
gebroeders, stelt hij ze voor
en wat vooral van belang is
's morgens zijn ze nooit verdwenen
geruststellend wel
terwijl alles in dit huis
voortdurend blijft verdwijnen
een bril of een gebit
maar net zo goed
een eigen vrouw, een kind
of zelfs een straat, een hele stad
elke dag opnieuw
ook naar zichzelf op zoek
Een uitgave van De Oostakkerse Cahiers, uitgeverij bf Ampersand & Tilde, 2006.
De bundel wordt voorafgegaan door volgende verzen van Vasalis:
Ik ben verdwaald in een seizoenenloos gezicht,
verdronken in een bodemloze stem,
verwaaid in een gedachte
Reacties op ' Verwaaid '
'... de fijnbesnaarde toon, de lichtheid van haar woorden, de transparantie van de gekozen beelden (...) de woorden
bewegen tussen eb en vloed, licht en duisternis, vorm en vormeloosheid en laten zich meteen vangen'.
Hannie Rouweler
'De dichteres zegt véél met weinig (...) glashelder tekent elk gedicht de situatie'.
Aleidis Dierick
'Rose Vandewalle schrijft poëzie met een fluïdum (...). Zij noteert op tedere, respectvolle wijze een reeks observaties
over oude mensen. Zij schrijft niet alleen over hun stollende lichamelijkheid, maar durft ook de geestelijke aftakeling
in een delicate poëtische vorm te verwoorden (...) 'Verwaaid' is een kostbaar kleinood, een pareltje van indringende
poëzie'.
Nicole Van Overstraeten
A rose is a rose is a rose
tekening: Eva Leclercq